Στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας φιλοξενήθηκε για τέσσερις ημέρες μια εξαιρετική Θεατρική δουλειά από την αντίστοιχη ομάδα των δασκάλων και νηπιαγωγών Αίγινας που χειροκροτήθηκε από εκατοντάδες θεατές μικρούς και μεγάλους.
Οι εκπαιδευτικοί επέλεξαν να παρουσιάσουν το παραμύθι της αξεπέραστης Ζωρζ Σαρή, ο "Στρατάρχης" που μιλά για την ειρήνη και τον πόλεμο, για την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις με μεγάλη ευαισθησία και τρυφερότητα. Δεν στάθηκαν όμως μόνο στην επιλογή του έργου. Επιχείρησαν να μην υποδυθούν οι ίδιοι άμεσα τους ήρωες, αλλά να κατασκευάσουν μεγάλες κούκλες σε ανθρώπινο μέγεθος, να τις ντύσουν, να τις βάψουν και να τις "κινήσουν" δίνοντας τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να παρακολουθήσουν μια ολοκληρωμένη και καλοδουλεμένη παράσταση κουκλοθέατρου που σπάνια ή ελάχιστα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην Αίγινα. Μαθητές του αείμνηστου Χαρίλαου Κάπαρη του ιδρυτή του κουκλοθέατρου "Ουτοπία" στην Αίγινα, αποδείχθηκαν άξιοι συνεχιστές του και χειρίστηκαν τις κούκλες με κέφι, με μεράκι και πολύ.... πολύ αγάπη. Ο τρόπος που τις κρατούσαν μετά το πέρας της παράστασης ήταν τουλάχιστον συγκινητικός. Λες και κρατούσαν τα ίδια τους τα παιδιά, τους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Μια αξιέπαινη και αξιόλογη παράσταση που έρχεται να προσθέσει πολλά στην ετήσια θεατρική παρουσία της ομάδας.
Δεν θα σταθούμε όμως μόνο στην υποκριτική, ή στην τεχνική του κουκλοθέατρου. Η επιλογή του κειμένου της πολυδιαβασμένης Ζωρζ Σαρή ήταν ένα ακόμα ατού της παράστασης. Το κείμενο της συγγραφέως δε μιλά απλά για τον κακό πόλεμο και την πολυπόθητη ειρήνη. Δεν είναι απλά ένα αντιπολεμικό έργο όπως θα περίμενε κάποιος. Μιλά με καίριο λόγο για τα στερεότυπα που βασανίζουν ακόμα την κοινωνία. Μέσα από μια φαινομενικά απλή ιστορία καταρίπτει εικόνες, ιδέες και συμπεριφορές που δεν οδηγούν στην ευτυχία.
Κυρίαρχες φιγούρες ο απόλυτος πατέρας, η συγκαταβατική μάνα, ο ευαίσθητος και καλοκάγαθος γιός που του αρέσει να τραγουδά και να παίζει φλογέρα, οι γειτόνισες, οι συγχωριανοί. Μια μικρή κοινωνία ενός χωριού όχι και πολύ μακριά .... από τα δικά μας.
Ο πατέρας κάνει δώρο στο γιό ένα τουφέκι και του επιβάλει να παίζει με αυτό γιατί πρέπει να πάει στον πόλεμο και να γίνει γενναίος, ακόμα και στρατάρχης. Η μάνα προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Κάνει δώρο στο γιό της μια φλογέρα. Ο γιός τελικά φεύγει γαι τον πόλεμο στη μακρινή Ινδία και ο πατέρας πίσω κτίζει την εικόνα ενός γιού που παίρνει συνεχώς παράσημα, χαρίζει νίκες στο στρατό του, φορά καπέλο με λοφίο και τελικά γίνεται στρατάρχης. Το θέμα είναι πως αυτήν την εικόνα την αναπαριστά μέσα στο σπίτι έχοντας μια κούκλα - ένα σκιάχτρο - που παραπέμπει στο γιό του. Τα "κατορθώματα" του γιού - στρατάρχη όχι μόνο τα πιστεύει ο ίδιος αλλά τα μεταδίδει και στη μικρή κοινωνία του. Έτσι νοιώθει περήφανος και καταξιωμένος.
Ο γιός όμως γυρίζει κουρελής και ταλαιπωρημένος από τον πόλεμο και ο πατέρας παραδέχεται πως είναι καλύτερα που ο γιός του γύρισε και είναι ζωντανός.
Στο τέλος νικά η αγάπη και νικητής δεν είναι ο Στρατάρχης αλλά η ίδια η ζωή.
Συγχαρητήρια στην Ομάδα των δασκάλων και Νηπιαγωγών που επέλεξαν να παρουσιάσουν το συγκεκριμμένο έργο και να μεταδώσουν στους μαθητές τους αλλά και σε εμάς τόσα μηνύματα.
Τους ρόλους ερμήνευσαν οι: Έλενα Ζέρβα, Αρχοντούλα Γεωργοπούλου, Δήμητρα Κουβέλη, Γεωργία- Βιόλα Γιανοπούλου, Λόλα Ντίνα, Αντώνης Ντελής, Ανδρομάχη Κουκουβού. Μαρία Καλούδη (αφηγήτρια).