φωτό: Αθηνά Γελαδάκη
Αυτά τα χρώματα δεν θα μπορούσε κανένας ζωγράφος να τα φανταστεί και να τα αιχμαλωτίσει στον καμβά του.
Μόνο η φύση μπορεί να χρωματίζει με αυτόν τον τρόπο τα δειλινά μιας τόσε μεγάλης ημέρας όπως αυτήν του Πάσχα.
Χθες το απόγευμα τα χρώματα του δειλινού ήταν τόσο έντονα, η ομορφιά τόσο βασανιστική που δεν μπορούσες να μην γυρίσεις και να μην χαζεύεις με τις ώρες. Μόνο ο ήλιος μπορεί να ματώνει έτσι τον ουρανό χωρίς να σκορπά θάνατο αλλά την προσδοκία μιας πιό όμορφης και γλυκειάς ημέρας.
Δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα η αναστάσιμη μέρα, η "μια των Σαββάτων η βασιλίς και κυρία" σύμφωνα με τον υμνογράφο παρά με αυτόν τον πίνακα, αυτή τη βεντάλια με τις αποχρώσεις του μωβ, που μπορεί έντονα να θύμισαν Μεγάλη Παρασκευή, αλλά ήταν τα χρώματα άλλης μιας Ανάστασης που ζήσαμε.
Πως να μην θυμηθείς το στίχο από τα εγκώμια των Παθών : "Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ Σου το κάλλος;"Η άνοιξη αντάμωσε με την Ανάσταση επιτέλους μετά από τον άσχημο καιρό της προηγούμενης εβδομάδος.
Ευχαριστούμε την κ. Αθηνά Γελαδάκη που ανέβασε στη σελίδα της στο Fb τη φωτογραφία αυτή που τράβηξε από το σπίτι της στον Κοντό.
Τα Διαπόρια τα μικρά και μεγάλα ξερονήσια του Σαρωνικού λουσμένα στο φως του δειλινού. Είναι τα ίδια νησιά που ενέπνευσαν κάποτε τον Ο. Ελύτη να γράψει από δω, από την Αίγινα τις "Μικρές Κυκλάδες" του.