Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Έχουμε ανάγκη μεταμφίεσης;


      Αυτές τις ημέρες ιδιαίτερα, βλέπουμε τους ανθρώπους να διασκεδάζουν, με αφορμή τις απόκριες, μεγάλοι και μικροί γίνονται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι... Διάφοροι ήρωες της μικρής και της μεγάλης οθόνης, ενσαρκώνονται στα πρόσωπα όλων όσων βρίσκουν την ''μοναδική'' ευκαιρία να γίνουν κάτι διαφορετικό, να ξεφύγουν για λίγο, από αυτό που είναι... Κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν την άποψη πως αποτελεί ένα ελληνικό έθιμο οι ρίζες του οποίου φθάνουν στην αρχαία Ελλάδα.
   Η μάσκα, γίνεται από έθιμο ,ανάγκη. Ανάγκη να δείξουμε ένα άλλο, διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που διαθέτουμε. 
   Σε μια κοινωνία ανθρώπων που ενυπάρχει η αλήθεια, το προσωπείο είναι περιττό. Σκέπτομαι λοιπόν, πως αν υπήρχε η δυνατότητα αυτή, να μπορούν οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν μια μάσκα, χωρίς την εθιμική κάλυψη, αυτό θα συνέβαινε καθ΄όλην την διάρκεια του χρόνου. Γιατί ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την μάσκα σε όλες τις ημέρες της ζωής του. Μία ειδοποιός διαφορά όμως! Κατά την περίοδο των Απόκρεω, η μάσκα φαίνεται! Αργότερα όμως, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και όταν δεν φαίνεται... Το προσωπείο, κρύβει το πρόσωπο. Κρύβει την αλήθεια. Γιατί δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που υπάρχει από κάτω. Και όμως! Βλέπεις τους ανθρώπους να το αναζητούν και όταν τελικά το βρουν, καμαρώνουν για αυτό...
      Γιατί τελικά υπάρχει ανάγκη χρήσεως του προσωπείου; Μήπως με αυτό ο άνθρωπος αισθάνεται μια επίπλαστη ελευθερία; Μήπως αισθάνεται πως μπορεί να κρύψει με τον τρόπο αυτό, ότι δεν θέλει να φανεί στους άλλους; Πάντως το γεγονός είναι ένα. Πως οι μάσκες πέφτουν! Δεν κρατούν για πάντα.... 
       Όλα αυτά, τα αποκριάτικα ξεφαντώματα, χαρίζουν μια ελευθερία. Οριακή και πρόσκαιρη μιας και ο άνθρωπος μετά και από αυτά, συνεχίζει να παραμένει αιχμάλωτος του κακού εαυτού του. Και αυτόν τον κακό εαυτό, ότι και να κάνεις δεν μπορείς να τον κρύψεις... Σε κάποια στιγμή θα φανεί η πραγματικότητα... Μου θυμίζει την περίπτωση εκείνη που ο Αίσωπος με πνευματώδη αστεϊσμό περιγράφει. Ίσως ο πάντοτε επίκαιρος Αίσωπος μπορεί να μας πείσει με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο, πως ότι και να κάνουμε τελικά δεν μπορούμε να κρύψουμε, αυτό που οι άλλοι δεν θέλουμε να γνωρίζουν για εμάς. Και η επερχομένη περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να απαλλαγούμε διαπαντός απ' ότι δεν μας κάνει αληθινούς , έναντι του Θεού και έναντι των ανθρώπων. Παραθέτω λοιπόν τον Αισώπειο μύθο και στο πρωτότυπο κείμενο αλλά και στην μετάφραση του.
      "Ενας γάιδαρος ντύθηκε μέ τό δέρμα λιονταριού καί περιφέρονταν φοβίζοντας τά ζωντανά. Βλέποντας μιά αλεπού θέλησε να τήν κάνη κι  αυτή νά φοβηθή, μά εκείνη ,  πού είχε ακούσει πρωτύτερα τό γάιδαρο νά γκαρίζει, τοΰ λέει: «Γνώριζε πώς κι έγώ θά σέ φοβόμουν, άν δέν είχα ακούσει τό γκάρισμά σου».


Απόσπασμα από το άρθρο του π.Θωμά Ανδρέου από το blog «Ιερατικοί στοχασμοί»